JSF-industrie betaalt Congresleden

Zelden zijn de banden tussen industrie en politiek zo duidelijk zichtbaar als in de casus ‘JSF’. Als wij OpenSecrets moeten geloven, tenminste. En aan hun geloofwaardigheid zal na hun recentste onderzoek getwijfeld worden. Het is immers eenvoudiger de boodschapper van het (schokkende en slechte) nieuws om zeep te helpen dan de boodschap eens goed te bestuderen. En die luidt zo:

The primary contractors building the JSF — Lockheed Martin, Northrop Grumman, BAE Systems and Pratt & Whitney — have contributed $326,400 to members of the JSF Caucus in the first year of the 2012 election cycle, according to a joint analysis of campaign finance data by the Center for Responsive Politics and the Project on Government Oversight(POGO).

Die JSF Caucus bestaat uit Congresleden Kay Granger (TX) en Norm Dicks (WA) – Republikein en Democraat. En beide winden er geen doekjes om: de JSF is absoluut noodzakelijk. Zeker nu China en Rusland (sic) al een nieuwe generatie gevechtsvliegtuigen testen, aldus beide Congresleden. Probleem: het testen van de JSF laat door uitstel en problemen nog wel even op zich wachten. En ten tijde van bezuinigingen komt zo’n duur project dan al snel in het vizier van zuunige collega-Congresleden. Het mag, wat hen betreft, in magere tijden wel een tandje minder.

Naast zuinigheid, zou jaloezie ook een reden kunnen zijn om de stekker uit het JSF-project te kunnen trekken. Leden van het pro-gevechtsvliegtuig-caucus krijgen volgens de onderzoekers van OpenSecrets significant meer donaties dan niet-leden. Het verschil is niet alleen significant, het is aanzienlijk:

In fact, thus far in the 2012 election cycle, the average member of the JSF Caucus has received nearly twice as much money ($706) from employees of the top four JSF contractors as the average House member who is not in the JSF Caucus ($387).

En de uitschieters? Juist: de voorzitters Granger en Dicks. Zij kregen respectievelijk $45.700 en $29.500 van de betrokken industrie. OpenSecrets voegt er cynisch aan toe dat diezelfde industrie daar natuurlijk geen Congresleden mee (om)koopt. En dat willen wij ook zeker niet suggereren. Granger en Dicks kunnen persoonlijk, oprecht overtuigd zijn van nut en noodzaak van de JSF. De Amerikaanse wetgeving staat toe dat bedrijven de (her)verkiezingscampagnes van individuele Congresleden financiert. Dus ook in dit geval. (Net als alternatieven overigens het recht hebben om dat te doen.)

In casu de JSF-casus gaat de geldstroom verder dan de financiering van de individuele campagnes. Er zijn voor Congresleden in de JSF-caucus ook banen in hun thuisstaten en niet, zoals Lockheed berekende, voor heel Amerika. Zo zijn twaalf van de caucus-leden afkomstig uit Texas – na Californië de staat die de meeste JSF-banen krijgen toebedeeld. Mocht u overigens twijfelen aan de macht van lobbyisten in het Amerikaanse bestel, laat u dan overtuigen door de huidige minister van Defensie, Leon Panetta in een interview met Washington Post-journalist Robert Kaiser (voor diens So Damn Much Money):

The lobbyists go from reception to reception with checks in their breast pockets, handing them out to the potential favor-givers, with the latter fully understanding that the time will come when a favor will be sought.

Republikeinse Partij hopeloos versplinterd

De kans dat Newt Gingrich de primaries wint, is aanzienlijk. Hij staat onder Republikeinen ruim voor op Mitt Romney. De kans dat Mitt Romney van Barack Obama wint, is niet aanzienlijk, maar wel groter dan de kansen van Newt Gingrich. 40 Procent van de Republikeinen die stemmen tijdens de primaries zegt voor de voormalige Speaker te gaan, 23 procent kiest Romney, blijkt in een recente poll van de Wall Street Journal/NBC. In een strijd om het Witte Huis, in een directe confrontatie met Barack Obama, staat Gingrich echter 11 procentpunten achter op de huidige president en Romney slechts twee.

De Republikeinse Partij is, net als maanden geleden de strijd nog tussen Perry en Romney ging, hopeloos verdeeld. Wie is de beste kandidaat? Degene die kan rekenen op de meeste steun binnen de partij of de degene die de beste kansen heeft tegen Barack Obama?

Gingrich scoort goed onder belangrijke (minderheids)groepen binnen de Republikeinse Partij: de Tea Party (54 procent positief, 16 procent negatief), conservatieven (42 procent positief, 23 procent negatief). Romney scoort daar beduidend slechter. Daar staat tegenover dat Mr. Goodhair het buiten de partij goed doet. Met name onder vrouwen, onafhankelijke kiezers en suburbanites. Dat verklaart mogelijk de strategie van Romney om vooral zijn campagnepijlen te richten op Obama en minder op zijn directe tegenstanders binnen de Republikeinse Partij.

De vraag is of dat een verstandige strategie is. Het binnenslepen van de nominatie is een noodzakelijke, geen voldoende voorwaarde om de strijd om het Witte Huis daadwerkelijk aan te gaan. Republikeinen die volgend jaar Obama willen verslaan, doen er goed aan hun keus daar nu al door te laten bepalen. En dat proeft ook het campagneteam van Obama. Gisteren verkneukelde David Axelrod, Obama’s strateeg, al op een verlengde Republikeinse primary. De kans daarop is vrij groot. De partij is niet alleen verdeeld tussen een ‘beste’ interne en externe kandidaat, ook Iowa en New Hampshire, staten waar twee belangrijke primaries worden gehouden, zijn hopeloos verdeeld. Iowa kiest voor Newt, New Hampshire voor Mitt.

Geen wonder dat Obama’s herstelplan niet werkt

Je kan er op wachten: Jon Corzine, de Wall Street-belegger wiens investeringsmaatschappij MF Global omviel en waarvan nog steeds miljoenen kwijt zijn, speelt de hoofdrol in deze ad van de Republikeinse Partij. Wat blijkt? Corzine zit achter het banenplan van Obama. In 2009 belde het Witte Huis hem om mee te denken over de vraag hoe de Amerikaanse economie weer uit het slob te trekken. Het gesuggereerde verband is dun. Alsof je geen goed banenplan kan schrijven als je bedrijf ten onder gaat, maar: de suggestie is er nu eenmaal. En een krachtige ook. Het is aan Obama om te antwoorden. En aan Corzine. Als hij mag bellen van de FBI. <<

Attack ads

Dik in de zeventig en dan een politieke ad lanceren die meer weg heeft van Mission Impossible dan van een advertentie – Ron Paul doet het. En ook niet mals. Paul monteert een beeld van Gingrich dat reacties moet uitlokken. In de montage is Newt corrupt, een carrièrepoliticus en uit op geld, heel veel geld. Sterker: hij is een exponent van de corruptie in Washington. De laatste fase van de strijd is begonnen, de scheermessen liggen op tafel en Ron Paul heeft zijn vlindermes getrokken. Gingrich is wat hem betreft toast.

_

Mitt Romney concentreert zich in zijn nieuwste politieke ad op Barack Obama. Obama, te gast in 60 Minutes, vertelt zich een kapitein in zwaar weer te voelen. Een dankbaar beeld voor Mitts campagneteam: we zien de woeste baren, de foreclosures onder Obama, de suggestie in een storm terecht te zijn gekomen waar de huidige president ons niet meer uit krijgt. Let op: een sterke maag is een pré. En het voortdurende onweer op de achtergrond moet u ook geen onnodige angst aanjagen. Het is maar een film. <<

_

De Republikeinse Partij blijft beuken op de verhoging van belastingen door president Obama. De president is immers tegen het voortzetten van de extende payroll tax en de Keystone pijplijn. De enige baan waar hij zich zorgen over maakt, aldus de RNC, is zijn eigen baan. En dat is dan weer een leuke retorische vondst. Verder, moet gezegd, is vooral de muziek achter de powerpoint swingend. De ad zelf is buitengewoon saai.

Strijd der oud presidenten? Bill Clinton prijst Newt Gingrich

_

Bill Clinton heeft respect voor Newt Gingrich – de voormalige Speaker of the House die hem tijdens zijn presidentschap nog al eens de voet dwars zette. Strategie of oprechte bewondering? Door Gingrich te endorsen drijft hij de Republikeinse Partij nog verder uit elkaar. Zij moeten kiezen tussen Romney – de sterkste kandidaat tegen Obama en Gingrich – de sterkste kandidaat voor de conservatieve vleugel van de partij. De bemoeienis van Clinton met de strijd om de Republikeinse nominatie kan een reactie zijn op de richting van Romneys campagne – die stapt steeds vaker over zijn directe tegenstanders heen om zijn pijlen op Obama te richten. Het is wachten op george Bush Jr. om Obama al vast te bewerken ten faveure van de Republikeinse kandidaat-in-spe. <<

Republikeinen betalen hoge prijs voor falende Supercommissie ~ 6 triljoen om precies te zijn

Democraten wijzen naar de Republikeinen en andersom. Voor beide partijen is het klip en klaar wie in de Supercommissie heeft gefaald. De Amerikaanse belastingbetaler is er trouwens ook uit. Waar twee vechten hebben twee schuld. En als er dan echt een partij moet worden aangewezen, zijn Amerikanen meer geneigd de schuld de GOP in de schoenen te schuiven. Een belangrijke opsteker voor de Democratische campagne en koren op de molen van de president.

En nu komt de grap – volgens Ezra Klein in de Washington Post, betalen de Republikeinen door zo dwars te liggen niet alleen de electorale, maar ook de financiële rekening voor hun dwarsliggerij. Stel je voor, schrijft Klein, dat de Democraten de Republikeinen zouden voorstellen om voor elke drie dollar aan belastingverhoging maar één dollar uitgaven te schrappen, om sociale zekerheid daarbij grotendeels overeind te houden en de bezuinigingen vooral bij het Pentagon weg te halen?

The Hill zou te klein zijn voor de misbaar die dan ontstaat.

Toch is dat precies wat de Democraten nu krijgen en wat er nu gaat gebeuren door het in werking treden van de automatische triggers na het mislukken van de commissie. Het bedrag wat daarmee zal worden binnengehaald, bedraagt meer dan 5 keer het bedrag waarover de commissie struikelde (1,2 triljoen dolar in tien jaar). Deze ‘deal’ ombuigen kan alleen met behulp van de Democraten. En die krijg je alleen over de streep als ze iets beters krijgen dan ze nu hebben. Ezra Klein wenst ze daar veel succes bij. En wij ook. <<

Speechschrijver van George W. Bush neemt afstand van de GOP

When I entered Republican politics, during an earlier period of malaise, in the late seventies and early eighties, the movement got most of the big questions—crime, inflation, the Cold War—right. This time, the party is getting the big questions disastrously wrong.

— David Frum is al zijn hele politieke leven een Republikein. Tijdens het presidentschap van George W. Bush heeft hij zelfs in het Witte Huis gewerkt als speechschrijver. In de nieuwste editie van New York Magazine neemt hij echter afstand van de koers die de GOP deze zomer heeft ingezet.

Frum doet al langer verwoede pogingen de Republikeinse partij te moderniseren. In het stuk geeft de voormalig politiek journalist aan dat deze pogingen hem een aantal vrienden hebben gekost. Ook zijn baan – hij heeft zeven jaar gewerkt bij de conservatieve denktank the American Enterprise Institute – is hij in zijn hervormingspogingen verloren. Hij noemde de leiders van de partij niet de echte leiders en de Republikeinse strategie tegen Obamacare slecht en hysterisch.

Could a deal have been reached? Who knows? But we do know that the gap between this plan and traditional Republican ideas is not very big. [..] There were leaders who knew better, who would have liked to deal. But they were trapped. Conservative talkers on Fox and talk radio had whipped the Republican voting base into such a frenzy that deal-making was rendered impossible. How do you negotiate with somebody who wants to murder your grandmother? Or – more exactly – with somebody whom your voters have been persuaded to believe wants to murder their grandmother? [..] The real leaders are on TV and radio, and they have very different imperatives from people in government.

In een poging zijn partij te redden is hij het weblog FrumForum begonnen, een blog dat is ..

.. dedicated to the modernization and renewal of the Republican party and the conservative movement.

Bij New York Magazine doet Frum nog maar eens een oproep aan alle redelijke en gematigde Republikeinen om op te staan en de partij weer naar veilige wateren te sturen. Ik ben benieuwd hoeveel vrienden deze oproep hem zal kosten. <<

Obama beweerde helemaal niet dat Amerikanen lui zijn

Perry en de Republikeinse Partij beweren allebei in een recente ad dat president Obama Amerikaanse ondernemers en werknemers ‘lui’ zou hebben genoemd. Niet fraai natuurlijk, van de president. Zo maak je geen vrienden onder hardwerkende landgenoten die er het beste van proberen te maken. Probleem: de GOP en Perry hebben de woorden van Obama uit haar context gerukt. Tja, en dat is ook niet zo fraai.

Obama verwees met zijn ‘lui’ niet naar Amerikaanse werknemers en ondernemers, maar naar gebrek aan actieve houding om Amerika in het buitenland te slijten. Amerikaanse ondernemers doen het in het land zelfs erg goed. Daarbuiten mag het allemaal wel wat actiever. Sterker, Obama hemelde in 26 speeches de Amerikaanse werknemers de hemel in. In tegenstelling tot wat Perry en de Republikeinse Partij beweren. Dat u het weet.

Hier volgt de context – het is wat veel en dat past natuurlijk niet in een filmpje van dertig seconden. Maar wel op een blog. Volledigheidshalve het hele citaat:

Well, this is an issue, generally. I think it’s important to remember that the United States is still the largest recipient of foreign investment in the world. And there are a lot of things that make foreign investors see the U.S. as a great opportunity — our stability, our openness, our innovative free market culture.

But we’ve been a little bit lazy, I think, over the last couple of decades. We’ve kind of taken for granted — well, people will want to come here and we aren’t out there hungry, selling America and trying to attract new business into America. And so one of the things that my administration has done is set up something called SelectUSA that organizes all the government agencies to work with state and local governments where they’re seeking assistance from us, to go out there and make it easier for foreign investors to build a plant in the United States and put outstanding U.S. workers back to work in the United States of America.

Hoe zou u Amerika omschrijven?

_

De Republikeinse Partij heeft een mash up gemaakt van Obama’s uitspraken over Amerika. We zetten ze even kort op een rijtje:

1. Amerika is de laatste jaren een beetje lui geweest;
2. Amerika raakt achterop;
3. Amerika is een beetje slap;
4. Amerika is haar ambitie en voorstellingsvermogen kwijt geraakt;
5. Amerika is er niet veel beter aan toe dan vier jaar geleden.

Dat u het weet. De Partij wil graag van u weten welke van deze vier typeringen van het land kloppen. Volgens de GOP uiteraard de vijfde – het land is er de afgelopen vier jaar niet beter op geworden. Lang leve het olifantengeheugen van internet. Het is wachten op de eerste rechtszaak die wordt aangespannen omdat flinters informatie zo verschrikkelijk uit hun context en verband worden gerukt, dat er een nieuwe werkelijkheid ontstaat. Zoals in dit filmpje. <<

15 Triljoen

_

De Republikeinse Partij heeft Obama’s uitingen over de Amerikaanse staatsschuld (vanaf 2008) eens op een rijtje gezet. Toen was die schuld 9 triljoen – ‘unpatriotic’ en ‘irrisponsible’. In 2009 beloofde Obama de schuld aan het eind van zijn termijn tot de helft te hebben teruggebracht. Sterker: de schuld bedraagt nu 15 triljoen dollar. Voor de zittende president is er werk aan de winkel. Retorisch werk dan, want voor 6 november is die schuld niet weg te werken. <<