Vandaag is onze nieuwe website online gegaan. We hebben het WordPress-platform achter ons gelaten en gaan verder op ElectionDeskUSA. We zien u graag terug op onze nieuwe site, waar u natuurlijk ook het laatste nieuws en analyses leest.
Sebastiaan van der Lubben & Jan Vogel
<<
We zijn bezig de site te vernieuwen. De inleidende beschietingen lopen ten einde en we willen ons met een nieuw jasje voorbereiden op de primaries die volgen. Vandaar dat u dit bericht treft en de komende dagen even geen actueel nieuws. – Jan Vogel & Sebastiaan van der Lubben. <<
De balans tussen Amerika’s krimpende economie enerzijds en de presidentiële ambities anderzijds. Volgens Sebastian Mallaby (Director of the Maurice R. Greenberg Center for Geoeconomic Studies en Paul A. Volcker Senior Fellow for International Economics, Council on Foreign Relations) is het vinden van een balans tussen beide in een multipolaire wereld de belangrijkste uitdaging voor de nieuwe president.
Geen sinecure.
De Council on Foreign Relations heeft een leerzame en begrijpelijke video-serie gelanceerd: Campaign 2012. Daarin experts (en af en toe een kandidaat) die dieper ingaat op het buitenland beleid van de kandidaten en de ontwikkelingen in de wereld waarin zij een rol kunnen spelen. En die rol is voor de nieuwe president een hele lastige.
Amerika heeft zich diep in de schulden gestoken en er komt een tijd dat die schulden moet worden terugbetaald. Dat geldt overigens voor de meeste landen. Alleen hebben veel andere landen een veel lagere schuldenlast/BNP ratio dan Amerika. Met andere woorden: schulden hebben we allemaal, maar de Amerikaanse schuld is vele, vele malen groter. Het zal andere economiën dan ook veel minder tijd (en moeite) kosten om die af te lossen. Daar komt bij dat vooral opkomende economieën een jongere bevolking hebben en, dat verklaart hun snelle groei van de afgelopen decennia, meer hebben geïnvesteerd in technologie.
Mallaby vraagt zich af of bij die ontwikkelingen nog wel de unilaterale opstelling van Amerika past. Het komende tijdperk is er één van samenwerking, coalities en dwarsverbanden tussen en met andere staten die de internationale toekomst van Amerika zullen bepalen. Alleen al in (directe) relatie met China. Mallaby ziet met hen een bilaterale samenwerking als onvermijdelijk. Eén vraag blijft ook door deze expert onbeantwoord: wie van de kandidaten past het best bij dit scenario? CV-technisch heeft Huntsman de beste papieren. Hij was ambassadeur in China, spreekt de taal en is diplomaat. Probleem: weinig Amerikanen vinden dat ook. En niet China of een multipolaire wereld, maar ’s mens politieke populariteit geeft bij de verkiezingen de doorslag. <<
Mitt Romney voelde zich gisteren even president van Amerika. Hij keek, van de zijlijn, met enige distantie en af en toe zelfs een streepje compassie naar zijn directe concurrent Newt Gingrich. Het leek er op dat de voormalige Speaker of the House had gebloed in een vijver vol piranha’s. Het was echter het Sioux City Convention Center waar iedereen, behalve Mitt dus, Newt aan stukken probeerde te scheuren.
Natuurlijk ving ook Romney de nodige klappen op. Het thema van die aanvallen zijn gevoegelijk bekend: kan een man die zo vaak zo fundamenteel zijn mening bijstelt wel president worden? Nieuw is de framing van de kritiek op Gingrich. Zijn populariteit heeft hij volgens commentatoren vooral te danken aan zijn scherpe tong en retoriek. En zijn tegenstanders hebben daar al diverse malen onder mogen lijden. Tegelijkertijd is die scherpe tong ook zijn zwakte. Daar waarschuwde Politico-redacteur Joe Scarborough in oktober 2010 al voor, gisteren bleken de tegenkandidaten die column ook te hebben gelezen.
Newt was hem vergeten. Zo slikte hij, ook gisteren, zijn tong niet in toen zijn idee om rechters voor het Congres te kunnen dagen als ze datzelfde Congres in de wielen rijden, de revue passeerde. Dat voorstel stuitte op forse kritiek van rechtsgeleerden. Gingrich haalde adem, verbreedde de borst en improviseerde een harde belediging richting advocaten:
So I would suggest to you actually, as a historian, I may understand this better than lawyers. And as lawyers, those two attorneys general are behaving exactly like law schools, which have overly empowered lawyers to think that they can dictate to the rest of us.
Dergelijke kun-je-in-je-zak-steek-opmerkingen helpen het presidentiële imago van de kandidaat niet op te poetsen, eerder te besmeuren. En Gingrich besefte dat gisteren ook. Niet tijdens een strategisch overleg, maar live on stage:
You know (…) I sometimes get accused of using language that’s too strong, so I’ve been standing here editing. I’m very concerned about not appearing to be zany.
En daarmee verwees hij naar een opmerking van Romney in de New York Times. 19 dagen voor de eerste caucus in Iowa week Mitt gisteravond af de lijn die hij de afgelopen anderhalve week heeft ingezet: full throttle attacks. Die strategie is ingegeven door de plotselinge populariteit van Newt en dwong Mitt de aanval te openen. Niet vreemd dat media in de aanloop naar het debat gisteren ook van Mr. Goodhair het nodige vuurwerk verwachtten. En dat bleef dus. Om zo het verschil met straatvechter Gingrich nog maar eens te benadrukken.
In die presidentiële distantie hadden de overige kandidaten trouwens weinig zin. Zo vlak voor het moment supreme, de eerste caucus, slepen zij de messen. Ron Paul en Michele Bachmann pakte hard door op Gingrichs lobbywerk voor Freddie Mac (1,6 miljoen dollar). Newt ontkende. Bachmann pakte Gingrich aan vanwege zijn ‘zwakke’ standpunt jegens abortus toen Gingrich nog Speaker of the House was. Newt ontkende – Bachmann zou haar feiten niet op een rijtje hebben. Voor het eerst verschenen barstjes in de retorische teflon laag waaraan in het verleden niets bleef plakken. De beste remedie tegen retorisch geweld is … retorisch geweld. Wie de onaangename sfeer die dan ontstaat in de schoenen van de ander kan schuiven, scoort punten. En dat is de opvallendste observatie van gisteren – bloeden in vijver vol piranha’s is onverstandig. Ook als je Newt Gingrich heet. <<
Zany is great in a campaign. It’s great on talk radio. It’s great in print, it makes for fun reading. But in terms of a president, we need a leader, and a leader needs to be someone who can bring Americans together.
— Mitt Romney in een NYT-interview over Newt Gingrich
Zelden zijn de banden tussen industrie en politiek zo duidelijk zichtbaar als in de casus ‘JSF’. Als wij OpenSecrets moeten geloven, tenminste. En aan hun geloofwaardigheid zal na hun recentste onderzoek getwijfeld worden. Het is immers eenvoudiger de boodschapper van het (schokkende en slechte) nieuws om zeep te helpen dan de boodschap eens goed te bestuderen. En die luidt zo:
The primary contractors building the JSF — Lockheed Martin, Northrop Grumman, BAE Systems and Pratt & Whitney — have contributed $326,400 to members of the JSF Caucus in the first year of the 2012 election cycle, according to a joint analysis of campaign finance data by the Center for Responsive Politics and the Project on Government Oversight(POGO).
Die JSF Caucus bestaat uit Congresleden Kay Granger (TX) en Norm Dicks (WA) – Republikein en Democraat. En beide winden er geen doekjes om: de JSF is absoluut noodzakelijk. Zeker nu China en Rusland (sic) al een nieuwe generatie gevechtsvliegtuigen testen, aldus beide Congresleden. Probleem: het testen van de JSF laat door uitstel en problemen nog wel even op zich wachten. En ten tijde van bezuinigingen komt zo’n duur project dan al snel in het vizier van zuunige collega-Congresleden. Het mag, wat hen betreft, in magere tijden wel een tandje minder.
Naast zuinigheid, zou jaloezie ook een reden kunnen zijn om de stekker uit het JSF-project te kunnen trekken. Leden van het pro-gevechtsvliegtuig-caucus krijgen volgens de onderzoekers van OpenSecrets significant meer donaties dan niet-leden. Het verschil is niet alleen significant, het is aanzienlijk:
In fact, thus far in the 2012 election cycle, the average member of the JSF Caucus has received nearly twice as much money ($706) from employees of the top four JSF contractors as the average House member who is not in the JSF Caucus ($387).
En de uitschieters? Juist: de voorzitters Granger en Dicks. Zij kregen respectievelijk $45.700 en $29.500 van de betrokken industrie. OpenSecrets voegt er cynisch aan toe dat diezelfde industrie daar natuurlijk geen Congresleden mee (om)koopt. En dat willen wij ook zeker niet suggereren. Granger en Dicks kunnen persoonlijk, oprecht overtuigd zijn van nut en noodzaak van de JSF. De Amerikaanse wetgeving staat toe dat bedrijven de (her)verkiezingscampagnes van individuele Congresleden financiert. Dus ook in dit geval. (Net als alternatieven overigens het recht hebben om dat te doen.)
In casu de JSF-casus gaat de geldstroom verder dan de financiering van de individuele campagnes. Er zijn voor Congresleden in de JSF-caucus ook banen in hun thuisstaten en niet, zoals Lockheed berekende, voor heel Amerika. Zo zijn twaalf van de caucus-leden afkomstig uit Texas – na Californië de staat die de meeste JSF-banen krijgen toebedeeld. Mocht u overigens twijfelen aan de macht van lobbyisten in het Amerikaanse bestel, laat u dan overtuigen door de huidige minister van Defensie, Leon Panetta in een interview met Washington Post-journalist Robert Kaiser (voor diens So Damn Much Money):
The lobbyists go from reception to reception with checks in their breast pockets, handing them out to the potential favor-givers, with the latter fully understanding that the time will come when a favor will be sought.
Occasionally I’d have a student who couldn’t figure out where things were, or what things were, or what the right date was. When that happens, you feel sorry that they’re so factually challenged.
— Newt Gingrich reageert op kritiek van Michele Bachmann op zijn immigratiebeleid
_
Flauw en met een behoorlijke baard – Pelosi en Gingrich op een bank, waarschuwend voor klimaatverandering. Het filmpje is gevoegelijk bekend. Toch voelt Romney zich geroepen om het nog maar eens van stal te halen en het er bij Newt in te wrijven. Mag natuurlijk, niemand die het hem verbiedt. De vraag of of de zoveelste vertoning geen ergernis begint te wekken bij de achterban van Gingrich en zelfs die van Romney. Helemaal als je bijgaande omschrijving erbij plaatst:
When Al Gore needed support for his liberal global warming agenda, he turned to Nancy Pelosi and Newt Gingrich to film an advertisement together. Filming an ad with Nancy Pelosi is another example of Newt Gingrich being an unreliable conservative and an unreliable leader.
…
Fox nam meteen wraak, leek het. In America Live presenteerde Megyn Kelly de laatste polls. We kregen keurig de kandidaten in beeld, met hun percentages en na goed kijken bij Media Matters konden we en glimlach amper onderdrukken: de foto van Romney was er een van … Obama. Alsof de omroep in Mr. Goodhair de huidige president zag. De preoccupatie met de Democraat in het Witte Huis eist haar tol op de redactie. <<
De kans dat Newt Gingrich de primaries wint, is aanzienlijk. Hij staat onder Republikeinen ruim voor op Mitt Romney. De kans dat Mitt Romney van Barack Obama wint, is niet aanzienlijk, maar wel groter dan de kansen van Newt Gingrich. 40 Procent van de Republikeinen die stemmen tijdens de primaries zegt voor de voormalige Speaker te gaan, 23 procent kiest Romney, blijkt in een recente poll van de Wall Street Journal/NBC. In een strijd om het Witte Huis, in een directe confrontatie met Barack Obama, staat Gingrich echter 11 procentpunten achter op de huidige president en Romney slechts twee.
De Republikeinse Partij is, net als maanden geleden de strijd nog tussen Perry en Romney ging, hopeloos verdeeld. Wie is de beste kandidaat? Degene die kan rekenen op de meeste steun binnen de partij of de degene die de beste kansen heeft tegen Barack Obama?
Gingrich scoort goed onder belangrijke (minderheids)groepen binnen de Republikeinse Partij: de Tea Party (54 procent positief, 16 procent negatief), conservatieven (42 procent positief, 23 procent negatief). Romney scoort daar beduidend slechter. Daar staat tegenover dat Mr. Goodhair het buiten de partij goed doet. Met name onder vrouwen, onafhankelijke kiezers en suburbanites. Dat verklaart mogelijk de strategie van Romney om vooral zijn campagnepijlen te richten op Obama en minder op zijn directe tegenstanders binnen de Republikeinse Partij.
De vraag is of dat een verstandige strategie is. Het binnenslepen van de nominatie is een noodzakelijke, geen voldoende voorwaarde om de strijd om het Witte Huis daadwerkelijk aan te gaan. Republikeinen die volgend jaar Obama willen verslaan, doen er goed aan hun keus daar nu al door te laten bepalen. En dat proeft ook het campagneteam van Obama. Gisteren verkneukelde David Axelrod, Obama’s strateeg, al op een verlengde Republikeinse primary. De kans daarop is vrij groot. De partij is niet alleen verdeeld tussen een ‘beste’ interne en externe kandidaat, ook Iowa en New Hampshire, staten waar twee belangrijke primaries worden gehouden, zijn hopeloos verdeeld. Iowa kiest voor Newt, New Hampshire voor Mitt.
Je kan er op wachten: Jon Corzine, de Wall Street-belegger wiens investeringsmaatschappij MF Global omviel en waarvan nog steeds miljoenen kwijt zijn, speelt de hoofdrol in deze ad van de Republikeinse Partij. Wat blijkt? Corzine zit achter het banenplan van Obama. In 2009 belde het Witte Huis hem om mee te denken over de vraag hoe de Amerikaanse economie weer uit het slob te trekken. Het gesuggereerde verband is dun. Alsof je geen goed banenplan kan schrijven als je bedrijf ten onder gaat, maar: de suggestie is er nu eenmaal. En een krachtige ook. Het is aan Obama om te antwoorden. En aan Corzine. Als hij mag bellen van de FBI. <<
ElectionDeskUSA 